وَقـتی زَنی عــآشـقَــت میشَود،
دَست ِ خـودَش نـیـسـت ؛
بــآ صـدای آرام صُـحـبَــت مـیـکـُنَـد . . .
عـِشـوه هـآیَـش بـیـشـتَــر مـیـشَـوَد . . .
حِـسـآدَتِ زَنــآنــه مـیـکُـنَـد .
چـون نـمـیـخـوآهـد کـَسی حَـتـی بـــه عِـشـقَـش نـگــآه کُـنَـد،
هـَمـیـشــه میگویــَـد تــــو مــآل ِ مـَـن هـَسـتـی !
دوسـت دآرَد عـِشـقَـش، از پـُشـت دَسـتـآنـش را دور
بَــدنَــش حـَـلــقــه کُـنـد،
گــردنَــش را بــبـوسـَـد . .
چَـشـمـآنـَش خــُـمـآر مـیـشَـود.
به آرآمـی گــوشــه ی لَـــبــش را گـــآز مـیـگـیـرَد . . .
صـدآیـَـش مـیـلـَـرزَد، زیـر ِ لَــب مـیـگـویـَد دوسـتـَتــــــــ
دآرَمـــــــــ !
زَن مـیـدآنَـد کــه وجـودَش بــآ عِـشـق کـآمـل تَـر مـیـشَـوَد
. . .
و بــآ بــوســه ای عـآشـقـآنــه بــه اوج ِ آرامـِـش مـیـرسَـد .
. .
+ نوشته شده در شنبه چهارم خرداد ۱۳۹۲ ساعت 13:13 توسط pune
|
۞ وإِن یَکادُ الّذینَ کَفَروا لَیُزلِقونَکَ